Tym razem zaczęło się od maila, pochłonęłam go jednym tchem i od razu wiedziałam, że muszę zadzwonić, już, zaraz, natychmiast, bo od paru dni miałam niedobre przeczucie, dziwny niepokój gdzieś w tyle głowy i pod powiekami, jakiś wewnętrzny szept, że coś się dzieje u Marty, coś niefajnego, ten głos pojawiał się i znikał – a wtedy o nim zapominałam, mail mi o nim przypomniał i od razu ta myśl, że jednak, że intuicja, że się nie myliłam, no i że muszę wiedzieć więcej, więc wklepuję numer mojej siostry i gadamy.
Rozmowy z Martą są jak jazda bez trzymanki, jak burza mózgów, zabawa w skojarzenia, bo wpadamy sobie w słowo, w zdanie, przeskakujemy z tematu na temat, same bez problemu nadążając za tokiem myślenia tej drugiej, natomiast ktoś obcy, ktoś z boku, na bank by się pogubił i niewiele z tego zrozumiał, bo to jakby ktoś połączył ze sobą 2 komputery i nastąpił błyskawiczny przepływ danych, wymiana informacji w obie strony równocześnie, w języku wewnętrznym, w jakimś pierdolonym asemblerze, ale to ma także wymiar pozarozumowy i pozazmysłowy, bo odnoszę wrażenie, że czytamy sobie w myślach i przewidujemy bezbłędnie, co powie ta druga.
Więc najpierw o zdiagnozowanej sarkoidozie jej młodszego syna i że oczywiście doskonale wiem, co to za choroba, bo dr House, i Marta wie, że ja wiem i skąd, i też oszalała dla tego serialu, i gadamy o tym, jak wiele naszej medycznej wiedzy z niego właśnie pochodzi, potem wracamy do jej syna, do jego kondycji zdrowotnej i wcześniejszych chorób i Marta zaczyna, że jako nastolatek przeszedł inną chorobę, która się z tamtą rymuje, że często mylona z anginą i jak na komendę wykrzykujemy „mukowiscydoza” choć obie wiemy, że to nie to, nie o nią chodzi i śmiejemy się jak dzikie, zanim nazwa „mononukleoza” jednocześnie przyjdzie nam do głowy, ale ja mam jeszcze jedno serialowe skojarzenie i pytam Martę, kiedy dokładnie jej syn się urodził, a ona podając datę doskonale wie, o czym pomyślałam i rozmawiamy o innych dzieciach w rodzinie, które miały mniej szczęścia, bo urodziły się trochę później, nie przed – a parę miesięcy po Czarnobylu, ich matki były w ciąży, kiedy nastąpił wybuch i to namacalnie odbiło się na zdrowiu nienarodzonego dziecka i później też dawało znać o sobie.
Więc „Czarnobyl”, tak, jasne, że oglądała i rewelka, zahaczamy na chwilę o wspomnienia z tego dnia, jak się dowiedziałyśmy i znowu wracamy do seriali, oczywiście zachwycamy się tymi samymi i psioczymy na identyczne, Marta opowiada, jak walczyła z ostatnim odcinkiem „What/If” powtarzając sobie w myślach „Dam radę, dam radę, jeszcze tylko parę minut, muszę poznać wszystkie odpowiedzi choćby nie wiem co” a ja, że wyłączyłam epizod finałowy na kwadrans przed końcem, poddałam się, jego durnota mnie zabiła i próbowałam podejść do niego jeszcze 2 razy i za każdym razem wyłączałam go po minucie czy dwóch z kurwą na ustach, ale skoro tak, to ok, spróbuję jeszcze raz, pokażę, że jestem twarda, nie miętka i Marta oczywiście kojarzy cytat.
I że „Dark”, i że super, i „Podręczna” – rewelka i „House of Cards” i niesamowite jest nawet nie to, że podoba nam się to samo i w taki sam sposób, ale jeśli mamy jakieś zarzuty, jeśli coś nam w serialu „nie pykło” – to chodzi dokładnie o to samo, nawet jeśli to jakieś mało istotne drobiazgi, i rozgadujemy się o jakimś, gdzie niby wszystko było ok, historia, postacie – tylko jakoś zabrakło klimatu, kolejne odcinki miały go coraz mniej i mniej, bo tak generalnie, tak najbardziej, chodzi właśnie o klimat, no a tu to najbardziej nas kręci niepokojąca, mroczna atmosfera, zasnute mgłą leśne polany, albo pokryte śniegiem pola, ulice w deszczu plus noc polarna, zatem nie odpuszczamy żadnemu skandynawskiemu kryminałowi, serialom tym bardziej, nieustannie je sobie nawzajem podsyłamy, obie też uwielbiamy dramaty sądowe, aż dziw, że nie poniosło nas nigdy na studia prawnicze, co nie, chichoczemy.
A najlepiej, jak zapuszczamy się we wspomnienia, wtedy dopiero są jazdy, z tematu w temat, z czasów obecnych w lata sześćdziesiąte, z Tarnowa do Raby albo Pleśnej, z podstawówki na studia, wyciągamy z mroków zapomnienia wszystkie ciotki, kuzynów i sąsiadów, otrzepujemy z kurzu szkolne miłości i wpisy w pamiętnikach, wracamy we wszystkie, te tylko nasze miejsca, w tajemnicy przed rodzicami spotykamy się z „dziewczynką z ogrodu” i cichcem wymykamy się „za most”, gdzie kończy się miasto, ściągamy na klasówkach, huśtamy się na wierzbowych witkach i bandażujemy rozbite kolana, a wieczorami, po zgaszeniu światła, przerzucamy się kolejnymi potęgami liczby dwa i znowu Marta wygrywa.
