Tagi
Tego wieczora miałaś być gdzie indziej, z kimś innym, ale splot wypadków sprawia, że kolejny raz lądujesz w kazimierskiej piwniczce z karaoke.
Z trójką koleżanek przeciskasz się więc teraz stromymi schodkami w dół, przez tłumek palaczy, przez mgłę papierosowego dymu i gwar rozmów, co rusz z kimś się witając, obejmując i ściskając.
W końcu udaje Ci się szczęśliwie dobić do baru (tu kolejni znajomi i kolejne uściski) i już z piwem z ręce odnaleźć jedyny wolny stolik, w salce zaraz przy wejściu.
Miejsce nie jest najlepsze – żeby sprawdzić, kto śpiewa, musisz co chwilę podrywać się z krzesła i wyglądać przez małe okienko w ścianie, której pokaźna grubość nie chroni jednak przed Niagarą karaokowych dźwięków, praktycznie uniemożliwiających normalną rozmowę.
Ale to Ci nie przeszkadza, ani tym razem ani żadnym innym, konieczność pochylania się ku rozmówcy i mówienia, czasem nawet wykrzykiwania pojedynczych słów wprost do jego ucha stanowi jeden z nieodłącznych elementów imprezy; lubisz ten klub, lubisz słuchać, jak śpiewają stali bywalcy i przypadkowi przechodnie, polubiłaś więc i tę niedogodność.
Noc upływa leniwie na babskich ploteczkach i poważnych dyskusjach, wśród metalowych hiciorów i popowych ballad i wtedy słyszysz klawiszowe intro, które łapie Cię za krtań i zatrzymuje serce.
Nie znasz utworu, choć nazwa projektu z pewnością kiedyś obiła Ci się o uszy, no i znasz chłopaka, który go wykonuje, pewnie nawet słyszałaś już jak śpiewa, ale nigdy nie było aż tak, nigdy nie wydarzyło się nic nawet w połowie podobnego do tego, co teraz dzieje się w Tobie, w środku.
Bo masz wrażenie, że jeszcze chwila – i pęknie Ci serce, a ciało w nagłym wybuchu rozpadnie się na milion kawałków, z których każdy wzbije się do nieba, albo jeszcze wyżej – tam, gdzie teraz szybuje Twoja dusza.
Każda nuta utworu jest jak precyzyjne cięcie, każda jak ostrze rozcina skórę i mięśnie, zanurza się aż do kości, jakimś cudem omijając tętnice… ale melodia płynie, wznosi się powoli, coraz wyżej i wyżej i gdy w refrenie sięga szczytu, przeskakując 7 stopni skali – czujesz wyraźnie ciepło krwi, spływającej po skórze.
I czekasz już na ten moment, kiedy po kolejnej zwrotce refren pojawi się znowu, czekasz na chwilę, gdy wokal chłopaka znowu zaatakuje ten wysoki ton, tak czysto i dojmująco, tak boleśnie pięknie… wiesz, masz pewność, że tym razem nie powstrzymasz łez.
Ale jest jeszcze i trzecia zwrotka, tego się nie spodziewałaś, płaczesz więc od pierwszych jej dźwięków, nucąc w myślach melodię, którą zdążyłaś już zapamiętać.
I ta chwila przychodzi jeszcze raz, ta nagła, wysoka nuta, magicznie załamując melodię, kolejny raz przebija Ci serce – wraz ze szlochem, który targa Tobą w tym momencie tak mocno, że masz wrażenie, że umierasz.
Melodia powoli cichnie, chłopak wciąż trzyma w ręce mikrofon i stoi nieporuszony przed białym prześcieradłem ekranu, na którym wciąż przesuwają się linijki napisów, ale nie zaśpiewa już ani jednego dźwięku, to finał… z twarzą mokrą od łez podchodzisz więc do chłopaka, obejmujesz go i całujesz w policzek mówiąc, że było super, bo niczego więcej nie jesteś w stanie z siebie wydusić.
Wracasz do domu i odnajdujesz ten utwór na YT – bez trudu, bo chłopak zalinkował go na swoim FB.
Noc powoli blednie, a Ty, zamiast spać, słuchasz, słuchasz i słuchasz wśród odgłosów budzącego się miasta….
Rozpoznajesz melodię, tak, to na pewno to – ale jednak nie to, bo wokal jest inny.
Nawet, kiedy głos wznosi się podobnie, kiedy odbija się i skacze, pokonując ten niesamowity interwał – to wciąż jest nie to, nie takie, nie ma tej mocy ani tych emocji, nie jest nawet w części tak porażająco doskonałe, nie rozrywa żył i nie wysysa krwi – jak wtedy, gdy śpiewał ten chłopak
I pojmujesz, że ten klubowy cover to mistrzostwo świata, to cudowne zjawisko, w którym uczestniczyłaś dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności.
Uświadamiasz też sobie, że nie każdy z obecnych miał takiego farta, jak Ty, nie każdy zauważył, co tak naprawdę się wydarzyło, wśród gwaru rozmów, przybarowych śmiechów i pokrzykiwań.
Tobie się udało, miałaś to szczęście.
I równocześnie uderza Cię myśl, czy raczej okrutna pewność, jak desperacko będziesz pragnąć powtórzenia magicznej chwili, cudu, który wydarzył się mijającej właśnie nocy i że odtąd każdego piątku czy soboty będziesz w tym klubie wypatrywać P. (wreszcie przypomniałaś sobie jego imię) z nadzieją, że znowu to zaśpiewa.
W końcu obsługa zacznie kojarzyć sytuację i uśmiechać się głupawo, kiedy będziesz zajmować swoje ulubione miejsce pod filarkiem, naprzeciw sceny.
Czasem barman na wejściu poinformuje, że sorry, ale dziś P. nie będzie śpiewał, nie przyszedł, ale może piwko, jak zwykle?
Ale czasem to stanie się znowu, w zadymionym wnętrzu pubu zobaczysz P. i już będziesz pewna, że tak, dziś tak, dziś znowu usłyszysz piosenkę o bezsenności, seksie i szaleństwie, w wersji, która rozpieprzy Cię na strzępy i doprowadzi do łez.
Bo P. wśród klubowej wrzawy będzie brał mikrofon do ręki, przekręcał czapeczkę daszkiem do tyłu i znowu dokona się cud.
—————
