Decyzja o tym, że takiej thr00-fotorelacji jednak nie będzie, zaczęła we mnie dojrzewać w momencie, gdy koło 22:30 na rogu Szpitalnej i Małego Rynku przywitał mnie zwarty tłum młodych ludzi.
Totalnie oszołomiona tym widokiem mimo wszystko parłam do przodu, niezmordowanie, przekonując się z każdym krokiem, że to nie tyle tłum, co ciasna kolejka do wejścia, przy samych drzwiach jeszcze gęstsza. Kolejka rozwidlała się w obie strony Szpitalnej, sprawdziłam z jednej, sprawdziłam z drugiej, szukając Kasi, z którą się umówiłam, w końcu zajęłam miejsce na końcu, dogłębnie przekonana, że nie dostanę się do środka przed północą. Wtedy właśnie uświadomiłam sobie, że w zasadzie, tak dla porządku, to powinnam zacząć od zdjęć tego tłumu, tej kolejki i dotarło do mnie, że robiąc to okażę się znacznie wredniejszą suką, niż w istocie jestem, że czuję się na to zbyt zmęczona i że mi się po prostu nie chce.
Postanowiłam odpuścić.
Poddać się czekającemu mnie nowemu doświadczeniu, ale bez napinki, na głębokim luzie.
Z podobnym luzem przyjęłam więc info, że jednak trza uiścić za wejście, choć w ustalonych godzinach miało być za free, jak stało w wydarzeniu na fb.
Generalnie to wkurwiają mnie takie zagrywki, ale tego wieczora postanowiłam się dobrze bawić i miałam na to wyjebane.
Gdy w końcu przekroczyłam próg tego niebiańskiego przybytku – szybko przekonałam się, że łatwo nie będzie.
Od wejścia bowiem powiało upałem i petowym smrodem, z każdym krokiem było gorzej.
Drogę do szatni pokonałam z trudem, zaparowały mi okulary a oczy zaczęły łzawić. Dym wdzierał się pod powieki i do płuc, zaczęłam żałować, że nie zabrałam swojego inhalatora, ale akurat razem z panią doktor postanowiłyśmy poeksperymentować z moją astmą i zmniejszyć dawkę o połowę, ograniczając się do tej porannej.
Zaczęło robić mi się słabo, nie pierwszy raz tego wieczora zresztą, ale wtedy, z trudem stawiając stopy w ciemności i ścisku, wśród dymu i nagłych błysków świateł – wpadłam na Matyldę.
Potem na Bagiego, Jerzego, Łukasza i paru innych znajomych.
Odnalazła mnie Kasia i przytruchtał Deith.
I ich towarzystwo uratowało wieczór 🙂
Niestety, zrobiłam jedynie krok w kierunku parkietu, baaardzo chciałam poskakać, poczułam jednak, że zaczynają mi się pocić oczy, dokładnie jak opisywała Matysia – i zawróciłam.
Ale gdy tylko jakieś zupełnie-nie-smutne dziewczyny zaczęły pląsać parę metrów dalej, w kącie sali, gdzie ze znajomymi zalegliśmy, radośnie do nich dołączyłam.
Nikt mi nie zarzuci, że całą imprezę przeplotkowałam przy stoliku 😛
Choć przyznaję – to na rozmowach, dyskusjach, zwierzeniach upłynęła mi większość czasu, no i super, bo bardzo mi tego brakowało i nie jest prawdą, że cały czas gadałyśmy z Kasią o seksie, bdsm i innych przyjemnościach 😛 Z wrodzoną szczerością i brakiem poczucia obciachu dodam jednak, że przed nikim tak szczerze, tak bezwstydnie i tak do końca, nie jestem w stanie otworzyć mojego serca wraz ze zboczoną duszą – jak przed Nią 😀 Mało kto z taką swobodą przedziera się przez kręte korytarze moich myśli i opinii.
A co do krętych korytarzy…. ja pierdolę, kiedyś wydawało mi się, że Kot Karola na rogu Siennej pobił w tej kwestii wszelkie rekordy.
Otóż kurwa NIE.
Miejscówka, w której spędziłam pół nocy spokojnie mogłaby robić za plan filmu „Labirynt” czy cuś.
O drogę do toalety pytałam 3 razy, 4 razy się zgubiłam i na bank nie trafiłabym z powrotem do stolika, gdyby nie Kasia, która też poszła siku i uratowała mi tyłek, prowadząc jak ślepca, gdzie trza.
Dziesiątki, setki metrów kwadratowych, 2 parkiety, kilka poziomów i pół-poziomów, sale i salki, korytarze i korytarzyki, zakręty, co chwilę schodki w górę albo w dół.
Boziuniu….
A wszystko tonące w mroku, migających światłach i chmurach dymu, zajebioza.
Wszystko super, dizajn, wystrój, te sprawy – ale pliiiis jakieś strzałki albo przewodnik czy cuś…
Ale w barze Litovel, jaki lubię, ciemny.
I baaaardzo ogarnięci barmani, żadnych pogaduszek na zapleczu, żadnych kolejek do piwa iykwim.
I na plus, że już przy drugim piwie chłopak doskonale pamiętał, jakie było poprzednie, przepraszał, że nie najzimniejsze i kompletnie niezdziwiony dosypał lodu, tak od serca 🙂
Jednak koło drugiej zmęczenie wraz z petowym dymem i tropikiem zaatakowało ponownie i podjęliśmy decyzję o ewakuacji.
Time to Yuma, Drzo, time to Yuma…
Sorki więc, Krucza, żem się do Cię do didżejki nie dopchała, żałuję nieodbytych plot i uścisków, ale co się odwlecze… 🙂
Teraz wietrzę płaszcz i resztę ciuchów, bo zajeżdżają, jakby wytrzeć nimi popielniczkę i zakraplam oczy nawilżaczem któryś już raz z rzędu.
I tak, tak, palarnia była na miejscu, żeby nie było… tylko taka jakby mało szczelna 😛
Reasumując: w kategorii hardkorowych doświadczeń wczorajszą imprezę zaliczam do niezwykle udanych, zważywszy na tematykę naszych rozmów i na błyskawiczną ucieczkę Deitha, gdy zaczęłam wychwalać zalety mojego fioletowego wibratora 😛
