Termin „rozbitki” podkradłam kochanej Iwonie Z. mojej pierwszej nauczycielce porcelany ❤ Ukradłam i przyswoiłam, choć czasem używam innych, jak „porcelanowe kaleki” czy „inwalidy” a ocb każdy chyba wie i tłumaczyć tego nie trzeba. Generalnie staram się kupować porcelanę bez wad, rys, pęknięć czy ubytków – ale co poradzić, jak trafia się jakiś pięknotek z defektem i rozsądek strofuje „zostaw, to bez wartości”, a serce krzyczy „bierz bierz pacz jakie cudne” 😛
No i zgadnijcie co wygrywa.
😀
A tak już zupełnie nie mogę się oprzeć, kiedy widzę, że porcelanowy pięknotek był pracowicie i misternie naprawiany. Naprawa owa stanowi wtedy „wartość dodaną”, bo często jest dowodem mistrzostwa i precyzji naprawiacza, świadectwem epoki, ówczesnych możliwości i sposobów także.
Bo któż by dziś pokusił się o takie pracochłonne naprawy? Komu by się chciało? Jeb do śmieci i kupujemy nowe, c’nie?
Nawet onegdaj tylko o wyjątkowe przedmioty dbano z taką starannością i wytrwałością.
Pokazywałam wam już kiedyś mój łabędzi czajnik z dorobionym dzyndzelkiem od dekielka, ciężkim, mosiężnym chyba.
https://drzoanna.wordpress.com/2018/08/27/zakochalam-sie/
Niżej – także naprawa, czy raczej średnio udane jej maskowanie grubą warstwą złocenia, ale rozumiecie, Krister i te sprawy…
A tu – waza i sosjerka z fabryki ceramiki Ford and Sons, Burslem, Staffordshire, Anglia, wzór Oxford, kobaltowy, złocony na rantach. Waza ma uszkodzenie – spięte specjalnymi zszywkami. Przyznaję, że zachwyciła mnie i forma, i zdobienie – i te zszywki. Także świadectwo epoki.
I dalej w klimacie fajansowym i mroczno-irysowym:
Dzbanek z sitkiem, sygnowany: Villeroy & Boch Rubus Mettlach Geschutz, z lat 1874 – 1909, ma malutki odprysk szkliwa pod rantem wylewki i „pajączki ” podszkliwne na dnie – jak pisał sprzedający. Pajączki, jak widać było nawet na fotach z aukcji – były solidnymi, głębokimi pęknięciami wokół dna – ale cudownie toporna forma ze zdobieniem w postaci jeżyn totalnie mnie zauroczyły. Pomyślałam, kurde, za taką cenę to nawet, jak to dno odpadnie to z Belit przykleimy, co tam, bo te kolce, te kolce…. 😛
Niestety, mogę sobie jedynie wyobrażać, jaki dekielek pasował do takiej formy dzbanka…
Ostatnio jednak kupiłam coś specjalnego – filiżankę z naprawianym uszkiem 🙂
Z opisu sprzedającego:
Zabytkowa XIX-wieczna filiżanka. Powstała z doskonałej jakości białej porcelany.
Elegancka forma, piękne kwiatowe i owocowe zdobienie, złocenia, złote wnętrze filiżanki:
Na uwagę zasługuje stare naprawianie uchwytu na drobnych metalowych zaczepach, niezwykła unikalna technologia; filiżanka nie przecieka i jest w pełni użytkowa!
Całkowicie ręczna praca.
Wys. 6,5 cm, śr. 9,5 cm, szer. z uchwytem 11 cm.
Jak dla mnie – to absolutnie rozwalające, ta staranność, cierpliwość, dokładność… to umiłowanie piękna i przywiązanie do przedmiotu… zastanawiam się, czy kiedyś istnieli jacyś zawodowi naprawiacze porcelany, czy robił to ktoś jakby poza główną profesją… ale jeśli tak – to kto? bo chyba nie garncarz…
Jeśli macie jakieś pomysły – komentujcie śmiało.
PS.
Kolejna moja porcelanowa opowieść będzie tyczyć także porcelanowego rozbitka, ale bardzo, bardzo szczególnego. Ważnego dla mnie i historii mojego życia podobnie mocno, jak książka cudem odnaleziona po 30 latach:
https://drzoanna.wordpress.com/2013/11/17/maria/
W mojej następnej opowieści również cofniemy się w czasie do lat 80tych zeszłego wieku, do tego samego dramatycznego wydarzenia… już niedługo Wam o tym opowiem. 🙂
