dla moich znajomych i przyjaciół z Porcelanowego raju na każdą kieszeń, a także z grup: Porcelana & S(półka), Galeria Sztuki Dawnej, Alle Porcelana, Majolika/Fajans, Zaczarowany Ogród Marzeń, Cuda na kiju i porcelana, Kolekcjonerzy Porcelany, Figury ozdobne – i wielu innych ❤
Tytuł filmu „One Last Deal” dosyć niefortunnie, jak mi się wydaje, przetłumaczono na „Ostatni układ” a moim zdaniem stosowniejsze byłoby „Ostatni interes”.
Ale to nieistotne wobec niesamowitego wrażenia, jaki obraz na mnie zrobił.
Właśnie, nomen omen „obraz”, a film tyczy właśnie obrazu.
Już gdy przeczytałam opis filmu na zalukaj byłam pewna, że obejrzeć go muszę i że na bank mi się spodoba.
Sami rzućcie okiem:
Ponad siedemdziesięcioletni Olavi (Heikki Nousiainen) ma w końcu iść na zasłużoną emeryturę. Mężczyzna, dla którego praca zawsze była najważniejsza zupełnie nie jest w stanie wyobrazić sobie bez niej życia. Pewnego dnia podczas jednej z aukcji dzieł sztuki pewien obraz przykuwa jego uwagę. W ocenie Olaviego jego cena została zaniżona. W tym samym czasie córka mężczyzny Lea (Pirjo Lonka), której nie widział od lat, prosi go o pomoc w opiece nad swoim nastoletnim synem Ottem (Amos Brotherus). Razem z wnukiem Olavi zaczyna badać historię wypatrzonego obrazu. Odkrywają, że jego autorem jest Ilia Riepin. Handlarzowi udaje się kupić obraz. Gdy jednak pracownicy domu aukcyjnego zdają sobie sprawę, że nastąpił błąd przy wycenie dzieła, występują przeciwko mężczyźnie.
Streszczenie nie do końca oddaje cudowny, bardzo malarski klimat filmu, w zasadzie zupełnie nie, poza tym pełne jest nieścisłości. Nazwać właściciela galerii sztuki „handlarzem”, no bez jaj…. poza tym rzecz nie w tym, że dla niego praca była najważniejsza, chodzi raczej o to, że Olavi to pasjonat, miłośnik rzeczy starych i pięknych, o ogromnej wiedzy i doświadczeniu, znawca malarstwa wielu epok. I to, że obraz przykuł jego uwagę nie wynikało z prostego faktu, że jego cena była za niska – miłośnik sztuki zobaczył w nim po prostu to, czego nie dopatrzyli się pracownicy domu aukcyjnego, nawet jego dyrektor, antypatyczny pozer.
Olavi zobaczył w nim piękno, ujrzał wszystko to, o czym pisałam w swoim ostatnim „porcelanowym” felietonie. Bo tu nie ma różnicy, czy chodzi o starą porcelanę, czy dzieło plastyczne jednego ze starych mistrzów – zawsze chodzi o to samo: o kompozycję i dobór kolorów, o mistrzostwo pociągnięć pędzlem, delikatnych muśnięć, mikroskopijnych plamek i smug, które łączą się w jedno, układają w chmurne, ale mocne spojrzenie portretowanego mężczyzny. Trzeba niesamowitej wrażliwości, wiedzy i doświadczenia, każdego po trochu – aby to dojrzeć, aby to uderzyło w nas jak grom, tak, jak w Olaviego, który obraz w skromnej, czarnej ramie, wypatrzył gdzieś, w kącie, na szafie… obraz nie był podpisany, ale staruszek wyczuł w nim rękę mistrza. Postanowił za wszelką cenę go kupić, aby potem dokonać interesu życia, ostatniego przed przejściem na zawodowy spoczynek.
Śledztwo, jakie prowadzi ze swoim młodym pomocnikiem, który od początkowej niechęci i totalnie olewczego stosunku do sprawy przechodzi w entuzjazm, zaprawiony uporem, wręcz desperacją… wertowanie niezliczonej ilości albumów i katalogów z wystaw (chłopak wykorzystuje moc internetu, ha, skąd my to znamy 🙂 ) cała ta droga do odkrycia autorstwa i prawdziwej wartości dzieła – ależ to mi jest bliskie 🙂
Kurcze, ależ to jest MOJE… i podejrzewam że mogłaby tak powiedzieć większość moich znajomych z „porcelanowych„ grup na fb, hej, Wam nie muszę tego tłumaczyć, prawda? 🙂
Pewnie też nie muszę Wam tłumaczyć, że oglądałam film w takich dzikich emocjach – że aż się spociłam 😀
I poryczałam parę razy 🙂
A postać staruszka wydała mi się bardziej niż bliska, to trochę taka jakby ja, tylko za 10 lat, no i gdybym była facetem 😉
Ja co prawda nie sprzedaję porcelany, ale sądzę, że wszyscy, którzy łączą pasję z robieniem interesów odnajdą w tym filmie samych siebie, całe to środowisko zapalonych hobbystów i sprzedawców, domów aukcyjnych, małych i dużych galerii.
Odnajdą także zachwyt i wzruszenie, jakich doświadczają obcując ze starą porcelaną, zachłyśnięcie się pięknem sztuki, dziełem rąk mistrzów.
Mnie się udzieliły te emocje, ten zachwyt i to wzruszenie i później aż do świtu szukałam w necie obrazów Ильи Ефимовичa Репинa.
Nawet, o naiwna, szukałam portretu mężczyzny, który okazał się Chrystusem.
Nie znalazłam.
Bo może nikt, poza mną, filmu nie oglądał, może nadal nikt nie wie, że to dzieło warte setki tysięcy, że to obraz Riepina, a on się na obrazie nie podpisał, bo przecież to obraz o treści religijnej, jak ikona, a ich autorzy się na nich nie podpisują… może wyjaśniający sprawę mail dyrektorki Muzeum Narodowego w Helsinkach zaginął gdzieś w odmętach internetu…
Ech, dałam się ponieść fantazji 🙂
Ale ręczę, że i Wy odpłyniecie podczas projekcji.
„One Last Deal” sprzed roku – polecam gorąco!!!!
https://www.filmweb.pl/film/Ostatni+uk%C5%82ad-2019-792382
