Więc jest piątek, piątunio, żadnych lekcji, można na dłużej z nory wypełznąć, świata kawałek zobaczyć, może już wiosna albo jakieś nowe biedermaiery w zaprzyjaźnionych sklepach z porcelaną, zatem biegnę, pędzę, frunę wypatrując wiosny i biedermaierów, aż tu nagle na Kalwaryjskiej koło przystanku – metal.
Metal na bank, bo cały na czarno, długie włosy, związane ale długie, spod rozpiętej kurtki tiszert z zespołem wyziera, dołem glany i wszystko jasne.
Taki po dwudziestce trochę.
Idzie i już z daleka uśmiech po uszy i łapką macha do mnie przyjaźnie.
No twarz znajoma niby, ale kto to – pojęcia nie mam, jak się poznało w życiu tylu metali, to weź to potem kurna wszystko spamiętaj.
Więc nie poznaję, ale się oduśmiecham i odmachuję, metalom zawsze odmachuję, bo to gatunek ginący, obawiam się, i trza troską specjalną otoczyć i w ogóle.
I idę sobie raźno dalej, ciesząc się ze spotkania metala tak zaraz po wyjściu z domu, może mi szczęście przyniesie w tych planach i zakupach – i uśmiech mi z twarzy znika i podskoków się odechciewa.
Bo przypominam sobie, jak wyglądam.
Nie no, płaszcz z wiązaniem gorsetowym, trzewiki w kwiaty, plecak w motylki, wszystko git – tylko fryzura dramat, siwe odrosty, farbowanie zaplanowane na wieczór dopiero.
I ta tragedia i obciach z pewnością nie uszły uwagi metala. Wysoki był, mijając mnie miał fantastyczny widok z lotu ptaka na te moje włosy błagające o farbę.
Ech.
Więc jest piątkowy wieczór, fryzura odświeżona elegancko, a ja się zastanawiam, czy jutro przed imprezą zdążę jeszcze ze 2 rundki po okolicy zrobić i pokazać wszystkim okolicznym metalom, że to był tylko wypadek przy pracy, że normalnie to wyglądam jak człowiek, a nie jak matematyca na emeryturze.
😀
