W piątek 14 grudnia wybrała się nasza Drzo na zakupy.
Na następny dzień zapowiedziały się przedświątecznie jej dzieci z wnusiem, więc Drzo postanowiła się do tego uroczystego spotkania odpowiednio przygotować.
Przede wszystkim – choinka, taka robiona z gałązek, nieduża, ale żeby było gdzie prezenty położyć. Żeby wnusio od małego w tradycji rósł i tradycję szanował.
Choineczkę wybrała pod Halą Targową i z drzewkiem w łapie postanowiła zahaczyć o zaprzyjaźnione Antyki z Pasją, bo to bliziuśko, zaraz na Dietla.
Najmilszy pod słońcem Marek kaweczką z ekspresu ją uraczył i reklamówką na ten pachnący lasem zakup poratował, więc Drzo szczęśliwa, że już wygodnie do domu się doturla – zaczęła się rozglądać po czarodziejskim wnętrzu sklepu.
Właśnie się jej udało załatać dziurę w budżecie po zakupie kultowej maselnicy Tielscha, tej kulistej, czerwonej, z liściastą gałązką i kwiatem, więc nieco odważniej popatrywała po półkach, witrynach i regalikach.
A było co oglądać, oj było!!!!
Bo i liczni reprezentanci Śląska i Chodzieży i Łomonosowa… ale tym, czym Drzo zainteresowała się najbardziej, była18-wieczna Miśnia.
Marek cierpliwie odpowiadał na jej wszystkie mniej lub bardziej głupie pytania, wyczerpująco wyjaśniał różnice w cenach obiektów, zdawałoby się – tak podobnych.
Drzo chłonęła tę wiedzę, jak gąbka, wsłuchując się uważnie w każde, każdziutkie słowo.
Doszła bowiem do wniosku, że w tym roku to już raczej nie, ale w styczniu… hmm hmm… w styczniu to można by w sumie pomyśleć o jakiejś nowej inwestycji, w sztukę, rzecz jasna.
Więcej nawet – pomyśleć można już teraz, a transakcję sfinalizować za miesiąc, kiedy jej budżet, jak się spodziewała, będzie wskazywał lekką nadwyżkę.
Z tym radosnym postanowieniem jeszcze raz obeszła cały sklep, jeszcze raz przyjrzała się cenom, jeszcze dopytała Marka.
I przyznała się, jakiego dokonała wyboru.
Marek zdawał się w pełni go popierać, zapewnił, że oczywiście może postawić obok wybranego przedmiotu karteczkę z napisem „zarezerwowane” – Drzo tłumaczyła, że świadomość jej istnienia będzie powstrzymywać ją od kupowania na pęczki angielskich dzbanuszków czy innych głupotek i pozwoli zaoszczędzić nieco kasy, no a sklepowi doda prestiżu.
Drzo szalenie spodobał się ten pomysł, podobał się jej cały sprytny plan i była zachwycona perspektywą rychłego zakupu.
Gdy Marek jeszcze raz pochwalił jej wybór i, zapewne w kontekście poprzedniego blogowego wpisu Drzo o inwestowaniu w porcelanę, wspomniał, że gdyby kiedyś coś, to Grześ, syn Drzo, może śmiało zwrócić się do Muzeum Porcelany z propozycją odsprzedania rarytasika.
Drzo w pierwszej chwili zareagowała żywiołową radością, jednak po chwili poczuła lekki niepokój… podeszła jeszcze raz do szklanej witryny…
Tak, jak poprzednio, cena wciąż rozpływała się i tańczyła przed jej oczami, okulary do czytania zostały przecież w domu, ale tym razem, wysiliwszy wzrok, Drzo przekonała się, że koszt miśnieńskiego cuda to kwota cztero, a nie, jak myślała poprzednio – trzycyfrowa. Dostrzegła wreszcie, że jedna z końcowych dziewiątek w jej niedowidzących ślepiach zlała się, skleiła z sąsiadkami – teraz Drzo widziała wyraźnie, ile ich naprawdę jest.
I że w związku z tym mówimy tu o kwocie jej miesięcznego zarobku i to przy mocno sprzyjających wiatrach.
Tiaaaa…. chyba nigdy w życiu Drzo nie była tak zmieszana.
Zawstydzona do granic.
Chciała zapaść się pod ziemię, umrzeć albo jedno i drugie na raz.
Oczywiście, strasznie żałowała, że w życiu tego cuda nie kupi – ale to, co musiała teraz zrobić wydawało się jej najgorsze i najtrudniejsze na świecie.
Spuśćmy więc zasłonę milczenia na scenę przeprosin i wyjaśnień, która się teraz rozegrała w przyjaznym wnętrzu sklepu.
Dodajmy jedynie, że Marek to facet z klasą, z klasą klas do siódmej potęgi. Albo jeszcze bardziej ❤
Cała sytuacja po prostu go rozbawiła 🙂
A ponieważ wspomniał, że będzie miał teraz fajną anegdotkę do opowiadania znajomym – Drzo postanowiła go wyręczyć.
W końcu nikt nie opowie tej historyjki tak dobrze, jak ona sama. 😀
PS.
Maruś, przepraszam jeszcze raz.
Wreszcie zdobyłam się na odwagę, by zdradzić szczegóły mojego blamażu.
< zapada się pod ziemię >
😛
