Z każdym rokiem niebezpiecznie maleje moja tolerancja na ludzką głupotę, na bezmiar ludzkiej bezmyślności, nieumiejętności przewidywania czy zwykłej durnoty.
Obawiam się mocno, że kiedyś spełnię swoją groźbę, kupię kałacha i zacznę strzelać do wszystkich, którzy na tym polu szczególnie się zasłużyli.
Osobną i liczną kategorię wśród nich stanowią sprzedawcy porcelany.
No ja już, kurwa, po prostu sił nie mam, witki mi opadły do samej ziemi i jak nie kałach, to już tylko pomoże mi tępy seler, którym się potnę, wydając z siebie ostatni jęk bezsilności.
Przecież o bezpiecznym pakowaniu napisano już całe tomy instrukcji, z rysunkami i zdjęciami jak dla przedszkolaków.
Ale nie, kurwa, nie, zawsze znajdzie się jakiś baran, któremu się nie chce/nie opłaca/już naprawdę nie wiem co.
Oczywiście, ogromna większość robi to starannie, spora część wręcz perfekcyjnie – ale te parę osób z przeciwnego końca skali jest w stanie doprowadzić mnie do skrajnej furii i rzucania mięsem w takim nasileniu, że więdną kwiaty na całym Ludwinowie.
Wczoraj, obawiam się, padły nawet te na Kazimierzu.
Ale jak tu się powstrzymać, kiedy odbierasz od kuriera paczkę-grzechotkę.
Dostajesz do rąk ogromne pudło i czujesz, że w środku coś sobie lata, luźniutko, obijając się o krawędzie.
Przyznam się otwarcie, że przy rozpakowywaniu spociłam się jak mysz.
Nie, że jakieś trudne, wręcz przeciwnie, ponieważ pożałowano taśmy klejącej to pudło otworzyło się praktycznie samo.
Pociłam się ze strachu, z obawy, że zaraz usłyszę najokropniejszy na świecie dźwięk – grzechot potłuczonej porcelany, odgłos, jaki wydają pokruszone kawałki porcelany uderzając jeden o drugi.
Focić nie miałam siły, ale postaram się opisać Wam wszystko rzetelnie i obrazowo.
W ogromnym pudle (jak po średnim telewizorze) największą część zajmowała pustka, powietrze no.
Gdzieś na dnie, wśród 4 smętnych gazet, nawet nie zwiniętych w kulki, wrzuconych chyba po to, żebym mogła sobie poczytać dla ukojenia nerwów – turlał się w te i wewte nieduży rulon z takiej sztywnej pianki, jak z filtra do odkurzacza. W tym walcu z kolei swobodnie przemieszczało się zawiniątko – jakaś gazetka sztuk jeden, skrawek folii bąbelkowej, a w nich mój zakup.
Odwijałam go w zwolnionym tempie, niemal poklatkowo, jakby to mogło, już post factum, w czymkolwiek pomóc…
I stał się cud, albo faktycznie pomogło, albo bozia kocha mnie bardziej niż zasłużyłam: mój zakup był cały.
Nie mogło się stać – a się stało, jak z czajniczkiem Ohme.
Magia.
Uffff.
Tera Wam powiem, co było w środku.
Zacznę od wersji sprzedającego, już można się śmiać 😛
Otóż wg niego jest to misa/patera/waza, wykonana z porcelany, z dekorem kwiatowym, duża i masywna, sygnatura Nemrod, wytworzona w Austrii.
średnica : 20 cm
wysokość : 12 cm
Zacznijmy od wymiarów: średnica rzeczywiście, 20 cm, ale dolnej części, bo górnej, czyli tego naczynia – tylko ok, wysokość zaledwie 10. Może więc jest to duża i masywna waza – ale dla krasnoludków.
Od razu, kiedy zobaczyłam zdjęcia, a na nich kształt owej „patery”, nabrałam pewności, że oryginalny przedmiot musiał posiadać pokrywkę, i że to raczej teryna, bo na wazę stanowczo za mała, a na musztardniczkę – za duża. No, ale jak się to nazwie paterą czy misą to kupujący nie będzie marudził o ten dekielek, wiadomka 😛
Od – idźmy dalej „dekor kwiatowy”.
Jesusmaria, jakie kwiaty? Toż nawet ślepy zobaczy, że liście dębu, jak byk i żołędzie! I z jednej strony sarna, czy łania – a z drugiej rogacz, czy ten no, jeleń. Bankowo nie róża czy bukiecik stokrotek.
Więc raczej tematyka myśliwska, bo tak się to zazwyczaj nazywa, w najgorszym razie – leśna. Ale kwiatowa – nigdy never.
Z tą porcelaną od razu też chciałam polemizować, w łapach nie miałam, ale wyglądało mi to na fajans.
Zresztą starczyło spojrzeć na sygnaturę.
Wróć, należało ją przeczytać ze zrozumieniem, wpisać w googla choćby. I dobry wujek podpowiedział by, że nie ma takiej sygnatury „Nemrod”.
To nazwa fasonu/dekoru.
A manufaktura to Utzschneider & Cie, Sarreguemines, (Lotaryngia) Francja.
Znacie moją dociekliwość – zanim przesyłka trafiła w moje łapki, przegrzebałam cały net.
I wcale nie trudno było zdobyć informacje, które podaję niżej, nawet powiedziałabym, że łatwo, bo nie było ich wiele i wyskakiwały praktycznie od razu po przepisaniu tego „sarreguemines dekor nemrod”.
Tym razem po niemiecku, czesku i portugalsku wyskakiwały, ale translator googla 🙂
Zerknijmy więc na ofertę Domu Aukcyjnego Dorotheum (założony ponad 300 lat temu w Wiedniu, największy dom aukcyjny w niemieckojęzycznym świecie, lider w Europie Środkowej i jeden z najstarszych i największych domów aukcyjnych na świecie, jakby kogo interesowało):
Datowanie (jest w tekście) ok 1900 ale nie pokazują sygnatury.
To co pokazuję, to duży, fajansowy serwis myśliwski, 103 sztuki, na zdjęciu pokazano część, ale jak sądzę, moja teryna jest tą z prawej.
Uparcie tak ją nazywam, nie sosjerką choćby, bo sosjerka wygląda tak:
https://www.mozartleiloeiro.com.br/peca.asp?ID=268829&ctd=140&tot=&tipo=
To akurat z Domu Aukcyjnego Mozart Melo, Rio de Janeiro, i tu jak widać – sygnatura identyczna, jak na moim przedmiocie i datowanie w tekście: koniec 19 wieku.
Oczywiście, nie oczekuję, że sprzedającemu na allegro czy gdziekolwiek będzie się chciało spędzić godzinę na szperaniu w necie, pewnie ma inne ważne zajęcia 😉
Ale, błagam, jak już redaguje ten opis, to niech nie pierdoli głupot, bo to śmiech tylko potem.
Jak nie wie, to niech nie zmyśla, bo śmiech.
I niech się dobrze przyjrzy żołędziom, one różnią się od kwiatków, i to bardzo, przysięgam.
A tak w ogóle, te kwiat… kurde, te żołędzie, te zwierzaki i inne części dekoru wykonano wg grafik Johanna Eliasa Ridingera, 18-wiecznego niemieckiego malarza, rysownika i grafika, autora 1600 miedziorytów i rycin przedstawiających zwierzynę łowiecką i sceny myśliwskie oraz jeździeckie.
Jak wyczytałam, twórczość pana Ridingera wykorzystywano także, nie zgadniecie – w zdobieniu tapet.
No, taką tapetkę tobym sobie walnęła, ale to już jego syna, Johanna Jacoba
😀
A wracając do naszych ulubionych sprzedawców na allegro 🙂
Pamiętacie mistrza opisu, tego od zwodowanego Karolka i spaceru po Warszawskich dessach?
Wystawił tę badziewną figurkę jeszcze raz, tyle, że tytuł aukcji wzbogacił o słowo „Ćmielów”.
Mamy więc, że figurka przedwojenny CT, Stary Zdrój/Altwasser – i wytwórnia Ćmielów.
Potraficie to jakoś racjonalnie wytłumaczyć?
Z radością i nadzieją czekam na komentarze 😀
